şehit verme olayı sonrası klasiklerimiz

-ilk iş facebookta veya sesimizi duyurabildiğimiz diğer sitelerde öfke kusmak, saldırmak nefretimizi dışa vurmak. (aynen şuan yaptığım gibi, başka bir deyişle klavye kahramanlığı)
-gün içinde haber sitelerine öfkeli yorumlar yazıp nefretimizi taze tutmak.
-akşam haberlerde şehit ailelerinin acı tepkilerini izleyerek küfür kıyamet hale gelmek.
-haberlerdeki devlet yekililerinin ağız birliği cümlesi olan "terörle mücadelede herzamankinden daha kararlı olacağız." geyiklerine "yakın yıkın heryeri ulan daha ne bekliyosunuz!" gibi çıkışlar yapmak.
-terörü destekleyen siyasi zütverenlerin alın burdayız gibimizde değil dercesine ekranlarda "iki taraftan da evlatlarımız ölmesin" naralarını öfke ile içimize sindirmek.
-ertesi günde cenazedeki "şehitler ölmez vatan bölünmez" temalı, bayraklı kalabalığı izleyerek biraz olsun gururlanmak.
-daha annesinin karnında babasız kalanların, 2-3 aylık evliyken dul kalan genç kadınların, dramlarını sağda solda konuşmak.
-5. 6. güne doğru gündemi yine şike haberlerine, acunun yeni yarışmalarına, muhteşem yüzyıllara bırakmak...

bunun kısır döngü olduğunu anlamayacak kadar salak değiliz tabiki ama bu teslimiyet niye anlamak zor tabi.

beyler banu avar okuyun izleyin biraz, basınla yönetiliyoruz... tepkilerimiz, sevinçlerimiz, öfkelerimiz hepsi basın aracılığıyla kontrol ediliyor. bu gidiş gidiş değil. suriye, libya veya mısır olmamıza engel birşey kalmadı. iç savaş çıktı çıkacak. ben artık umudumu kestim ülkemden ve vatandaşımdan sadece takip ediyorum sonunda ne olacak diye.