+1
-1
ayrılığın verdiği şaşkınlık kızgınlık ve aklınıza gelecek ne kadar kötü durum varsa hepsi midemde birikti.bu birikenler mide ağrısı, baş ağrısı, diş ağrısı olarak bana geri döndü. eve girdim anneme babama sarılıp bişey belli etmeden mutluluk oyunu oynadım. fakat annem bende bir değişiklik olduğunu sezmiş gibi bakıyordu söyleyemedim ne olduğunu konuştuğum an hüngür hüngür ağlayacaktım. artık zehra hayatımda tamamen yok muydu ? ne olmuştuk biz şimdi ? bunca emek bunca birbirimize verilen sözler tek laf ile bitecek miydi ? hayat o kadar anlamsız geliyordu ki içtiğim sudan bile zevk alamıyordum. sokağa çıkıyorum attığım her adımda gördüğüm her yerde onunla bir anımı hatırlayıp sokak ortasında gözlerim doluyordu.ne yapmalıydı ? nereye girmeliydi ? inanın ayrılık sonrası adınızı kendi kendinize sorsanız yanıt veremezsiniz. hiçbir şey yapılmayacaktı hiçbir yere gidilmeyecekti. olduğun yerde kendi kendine acını çekerek içindekini kusarak unutucaktım. unutmalıydım ama nasıl ? kimseden tek nasihat dinleyecek durumum yoktu etrafımda en ufak yüksek seste şiddetli baş ağrısı tutuyordu. bu dönem içerisinde sadece annem ‘’boşver oğlum’’ dedi. çok sıradan bir lafmış gibi geliyor fakat onu sana söyleyen annen yani seni zehradan daha çok seven hem de karşılıksız seven birisi. i̇nanın o tek kelime benim içimi rahatlatmaya yetmişti. evet boş verecektim hayatıma bakacaktım. kolay mıydı bunu yapmak ? dünyanın en zor işiydi.
