ibretlik bir gün yaşadım

ilkokulun son senelerinde arkadaşlarım sınıfta örgütlenmiş biçimde beni dışladılar. kendi aralarında buluşup oynarlar beni özellikle aralarında istemezlerdi. bu süreçte bana arkadaşlık eden ismetin hakkını yememek gerek. çaresizce onların grubuna dahil olmaya çabalarken benimle beraber saf tutmuştu. şimdi yavşak bir amsalak olup çıkmış olsa da o zaman çok iyi çocuktu. o zaman kendime geliştirdiğim savunma mekanizmam sayesinde bu sıkıntıları hiç belli etmeden piskopat gibi diğer çocuklara saldıran bin olmadan atlatabilmiştim. ( bir kere çocuğun tekini kulaklarından tutup kafasını tahtada sektirmiştim o hariç ) kendimi üstün görürdüm. çok zeki olduğum için beni kıskandıklarını düşünür beni dışlamalarını buna bağlardım. belki sahiden öyleydi belki değildi bilmiyorum ama acı çekiyodum beyler. güvensizdim. ve ailem bunun farkında bile değildi.