en acı günüm beyler hikayemi paylaşıyorum

Hemen telefona sarıldım kendisinden duymak istedim bütün bu olanları. inanmıyordum olanlara. ama telefonu kapalıydı ulaşamadım birtürlü kendisine küsmüştüm hayata yaşamaya aynada baktığım kişiye

Aradan 12-13 saat geçti ben hala aynı pgiboloji içindeydim durumum gerçekten fenaydı. kafenin önünde dikiliyordum sırf belki geçer diye. yine aklımdaydı. Camii çok yakında bize sela verilmeye başlandı. içeri girip müziği kapadım allah rahmet eylesin felan dedim içimden. Oysaki selanın bitişi benim hayatımın bitişiymiş.. çünkü selanın sonunda söylenen isim benim hayatımın ismiydi o ölmüştü. haykırdım bağırdım avazım çıktığı kadar olmamalıydı böyle bişey. o yaşamalıydı benden uzak olsun beni istemesin ama yaşasın allahım nolur benim canımıda al diye bağıra bağıra koştum camiiye doğru babasını gördüm baba nolur o olmedi de diye yalvarıyordum. gitti oğlum oldu artık yok muradına eremeden gitti dedi sarıldım babama ağladım.Bir rüya gibi başladı bir rüya gibi bitti. geride kalan içimdeki sevgi omur boyu bitmeyecek bir sancıydı dükündükçe öldüğünü ölüm aklıma hazmedemiyordum bunu. herkes bilirdi bütün mahalle bizim aşkımızı.