yeni tanıştığım bir kızla

"ben beğendim ama sanki kendi kafasını yaşayan biriymiş gibi yazmış" diye sylendi
walla ne demek istediğini anlamadım ama kalbimin atışlarını onu yatağımda görürken yavaşlatamıyordum. saçmalamaya başladım.
"ee bazen kalablıkta olsa insan kendisiyle yalnızdır. bazen de yalnızlığında kendini keşfettiği an; kalabalıklaşmaya başlamıştır" dedim ama ne dediğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu o anda.
"way sende az benzemiyorsun ona"
"yok alakası yok. isterdim onun gibi olmayı ama o hiç olmasaydı" dedim
"bence senin ondan farkın yok. bu da özentilik değil. sonuçta ne kadar özenirsen özen kendine ait bir hayat çıakrtırsın"

felsefeye girdik şimdi de. biraz daha konuştuk derken saat oldu mu akşamın sekizi.
hava karardı, dışarı da hala yağmur var. çıkılacak gibi değil.
"ben eve nasıl gideceğim ya?" dedi
"gitme istersen yani ben söyleyeyim de"
"cidden sen az uyanık değilsin" derken gülümsedi ve eline telefonu aldı.