piçler özel güçlerim var anlatıyorum

kadın sessiz kaldı. laszlo onu gözlerini huysuz bir çocuk gibi yere dikmis, dudağını ısırırken canlandırdı
zihninde. darian sonunda sıcak soluğu ve laszlo'nun burnuna dolan parfüm kokusuyla öne eğilerek yaklastı.
konustuğunda sesi fısıltı düzeyindeydi, ama tonundaki yoğunluk etraftaki gürültüyü bastırıyordu.
"beni buna zorlamaya kalkısmayacağını umuyorum."
"öyle bir seyi asla yapmam."
"neden?" dedi darian buruk bir sekilde. "ben sana yapmıstım."
kadının bu çıkısı laszlo'yu sarsmıstı, ama belli etmedi.
"onları nerede bulacağını biliyor musun?" diye sordu darian.
"đkisi de sehirde."
"kolyelerini hâlâ takıyorlar mı?"
"evet," dedi kör adam; sesi suçluluk ve pismanlıkla doluydu.
darian soluğunu koyuverdi. "öyleyse sanırım o seyleri geri almamızın zamanı geldi."
ekranda gezinip duran renkli sekilleri, mavimtırak bir küpün sarımsı piramide, sonra da kan kırmızısı küreye
dönüsmesini bos gözlerle izleyen valentinus konusmayı bir kez daha dinledi.
laszlo'nun korktuğu her ne kadar açıkça anlasılsa da, kendine olan güveni de seziliyordu. adam saldırmaya
hazırlanıyordu. darian ise ayrı bir olaydı. duyduğu dehset mutlaktı. aslında o zayıftı. ne laszlo kadar akıllı,
ne de onun kadar güçlüydü. ve onun zayıf noktasıydı.
valentinus da o nedenle üç yıllık aramaya rağmen laszlo'yu bulmayı basaramayınca dikkatini darian
üzerine yoğunlastırmıstı. onun da iyi saklanmıs olacağını tahmin ediyordu, ama hem kay-
nakları, hem de -en önemlisi- iradesi vardı. yine de, özel dedektiflere neredeyse yarım milyon dolar
ödedikten sonra onu kahvaltı masasında otururken kaderin bir cilvesi sayesinde bulmustu.
bir gün gazeteyi açmıs ve darian'ı spor sayfasından ona bakar halde görmüstü. dodgers stadyumu'nun en
ön sırasında, kenny lofton o unutulmaz kurtarısını yaparken yarım metre arkasında oturuyordu. her ne
kadar fotoğraf biraz bulanıksa ve kadın son gördüğünden beri on altı yıl yaslanmıssa da, kim olduğu
hakkında en ufak bir kusku yoktu.