piçler özel güçlerim var anlatıyorum

dietrich orta yolda karar kıldı. kolyeyi çıkartmayacaktı. ama kaçmayacaktı da. derin bir soluk alıp ağır kapıyı
itti. kapı gıcırdayarak açıldı. o sesi daha önce hiç farketmemisti. ama daha önce hayatından endise ederek
egibte iki dakika da geçilmemisti hiç.
đçeriye girince ayakkabıları zeminde ıslak bir ses çıkarttı. eliyle duvarı yoklayarak düğmeyi buldu ve ısığı
açtı. karsısındaki süzgün benizli adamı görünce neredeyse kalp krizi geçirecekti. gördüğünün holdeki
aynada yansıyan kendi yüzü olduğunu anlayana kadar neredeyse kapıdan fırlıyordu.
güldü, ama çıkan ses bos ve biraz da titrekti. đçeriye girip kapıyı ardından kapattı, emniyet zincirini yuvasına
geçirdi.
"hey!" diye seslendi ürkekçe. "kimse var mı? polise haber verdim bile... o-o-nun için buradan hemen çıkıp
gitsen iyi olur."
kulaklarını kabartıp dinledi, ama kendi sık soluk alısının yanında duyabildiği tek ses pencerelere vuran
yağmur damlalarından geliyordu. paranoyakça davranıyordu. evde birileri olsa o zamana dek bir seyler
yapmıs olurlardı, değil mi?
belki. belki de değil.
yavasça küçük çiftlik evinin içinde dolastı. ayakkabılarını çıkartmaya korktuğundan, odadan odaya gittikçe
ardında ıslak bir iz bırakıyordu. dolasması bitince soluğunu sinirli bir sekilde yavasça bıraktı. yalnızdı.
paltosunu asmak için giris holüne döndü.