anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

cumartesi günü genel anlamda yatış günüydü benim için.
hafta boyunca okula gitmek için erken uyanmak zorunda olan bir bünye, cumartesi günü doyasıya yatmak istiyordu haliyle. hatta bazen cumartesi günü olmasına rağmen erken uyandığım zamanda bile o doymamışlıkla, o açlıkla zorla uyumaya çalışırdım. genelde başarılı olamazdım ama. neyse bu başka konu.

işte hiç uyku kaygısı gütmeden uyandığım ender haftasonlarından birisi idi bu haftasonu. çünkü ucunda reyizi ziyaret etmek vardı. o önemli insana geçmiş olsun dileklerimi okul dışında iletmek. aslında öğretmen öğrenci ilişkisi anlamında baktığımızda benim hassasiyetim biraz abartı gibi duruyordu. ama reyizin benim için öğretmenden fazla bir şey olduğunu anlattıklarımdan çıkarmışsınızdır. o zamanlar ben de bunun farkındaydım zaten. o sebeple reyizi ziyaret etmek istemiştim. yoksa normal şartlarda bir öğretmeni ile okul dışarısında fazla konuşabilen bir tip değildim kişisel özelliklerimden dolayı. hem o zamanlar bu zamanlar gibi değildi. yani ne bileyim öğretmen daha ağır bir sıfattı gözümüzde. şimdiye nazaran duyduğumuz saygı çok daha fazlaydı öğretmenlik işine ve öğretmenlerimize.

9,30 gibi reyizin yattığı hastaneye vardık.
girişten reyizin oda numarasını öğrendik ve yanına çıktık. kapısı aralıktı. içeride reyizin annesi olduğunu düşündüğüm bir teyze vardı. nitekim sonradan öğrendiğimde tahminimin doğruluğunu onaylamıştım. kapıyı çaldım ve önde ben arkamda annem içeri girdik. evvela annemin düşündüğü ve önceden aldığı kolonyayı oradaki teyzeye verdim ve geçmiş olsun dedim. ondan sonra reyize döndüm. reyiz gayet iyi gözüküyordu. içten gülümsemesi beni gördüğüne sevinmiş olduğunun göstergesi idi. ben de ona gülümsedim. geçmiş olsun hocam dedim. sağolasın kerkenez efendi dedi. annem durumu izah ediyordu. işte kerkenez gidelim diye tutturdu, umarım rahatsızlık vermiyoruz vb. şeyler. ben onlara pek kulak asmıyordum. reyizin sağlıklı olduğunu görmek benim için her şeyden önemli idi o anda.

hasta ziyaretinin kısası makbul deyip yarım saat sonra (aslında pek kısa sayılmazdı ama neyse) kalktık. reyiz ciddi bir şeyi olmadığını ve önümüzdeki haftadan sonra derslere devam edeceğini söyledi. ayrıca tüm sınıf arkadaşlarına selamlarımı ilet diye tembihledi. ve yine ayrıca hee seninle de ayrıyeten konuşacağız diye iğnelemeyi de unutmadı. eyvallah dedim çıktık.

hastaneden çıkarken yavaş yavaş havalanan güneş yüzüme vuruyor ve ben huzur merdiveninde bir iki basamak daha yukarı çıkıyordum.