anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

bizim okulun fısıltı gazetesinin sınıfımızdaki muhabiri figendi panpalar.

genellikle okulda ve üst kademelerde (üst kademelerden kastım öğretmenler ve idarecilerdir) olan biten hakkında malumatları bu kızdan alabilirdik. ne bileyim misal, şu hocanın tayini çıkmış gidecekmiş, şu hoca sınavı a'lı b'li yapacakmış, test olacakmış vb. bilgileri biz bu figen sayesinde duyardık.
her sınıfta vardır böyle tipler diye düşünüyorum.

neyse panpalar sınıfa vardığım andan itibaren herkesin ağzında aynı şey, "aynur reyiz hasta" kimse ne hastası, ne zaman hasta oldu vb. bir şey bilmiyor ve haber kaynakları da figen. sanıyorum sınıfta reyizi en fazla seven insan bendim ki dedikoduyu sürdürmek yerine bir şeyler öğrenmek için harekete geçtim.

figen'i kızlar tuvaletinin önünde buldum.
bilmiyorum hala öyle mi ama o zamanlar bizim okuldaki kızlar tuvalet çevresinde dururlardı nedense. sanıyorum oralarda değişik muhabbetler dönüyordu. o yaşta olanı biteni çok iyi anlamlandıramazdım. ama şimdi daha akla yatkın şeyler düşünüyorum o konu hakkında. neyse amuğa koyim konuyu dağıtmayayım. figene direkt olarak(bu direkt olarak lafını da çok kullanmaya başladım haa) figen aynur hocaya ne olmuş dedim. hastalanmış kerkenez dedi. ne hastalığıymış bu dedim. bilmiyorum ama ciddiymiş sanırım, hastanede yatıyormuş dedi. afalladım, çünkü figen'in verdiği haberlerin yüzde 99 u doğru olurdu. net konuşurdu. ve muhtemelen bu da doğru idi. kimden duydum dedim. üst sınıflardan bir çocuğun adını verdi. o müdür yardımcısına sormuş o öyle demiş falan dedi.

o anki duygularımı kelimelerle ifade etmem çok güç panpalar.
o yaşımda, o derece sevdiğim bir insanın, 1 gün öncesinde sapasağlam olan bir insanın hasta olduğunu, hastanede yatacak derecede hasta olduğunu öğrenmek benim için büyük bir yıkımdı. o gün nasıl geçti hatırlamıyorum. eve varır varmaz anneme olanları anlattım bir an önce olayın aslını öğrenmek için okula gitmesini istedim. annem de merak etmişti. benim nezdimde o da severdi reyizi çünkü.
hemen okula gitti.

annem eve geldiğinde hemen durumu sordum.
müdür ile görüşmüş. reyizin apar topar ameliyat olması gerekmiş ve olmuş. ama durumu iyiymiş. 1 hafta kadar daha hastanede kalacakmış.
panpalar o sevinçle hastalığı neymiş, ne değilmiş gibi hiçbir fazla soru aklıma gelmedi. çok ama çok sevinmiştim. bir tek hangi hastanede imiş anne dedim. annem ilçedeki özel bir hastanenin ismini söyledi. gülümsedim. anneme baktım ve cumartesi günü görmeye gideriz demi dedim. annem gülümseyerek tabii ki dedi.

uzunca zamandır bu kadar huzur dolduğumu hissetmemiştim panpalar.