anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

evet dıbına koyayım, madem burada mutsuzdum, neden böyle devam edecektim ki. bu okuldan ayrılmam gayet mantıklı idi.
ve bu konuyu aileme açıklamalı idim vakit geçirmeden.

eve gidene kadar düşündüm durdum. binbir türlü şey geçti aklımdan.
olur mu olmaz mı, olursa neresi olur vb bir yığın fikir. eve vardığımda kafam davul gibiydi ve hiç lafı uzatmadan anneme, anne ben başka okula gitmek istiyorum, nakil ettirin beni başka bir okula dedim. annem doğal olarak şaşırdı. o nereden çıktı oğlum dedi. açıklama yapabilecek durumda değildim. anne bu okulda okumak istemiyorum artık dedim. annem sanırım kızdı ve oğlum biz geçen sene sırf senin için kendi evimize taşınma işini erteledik, nedir bu yaptığın şimdi dedi. farkındaydım yaptığımın ailem için ilginç bir şey olacağını ama yapacak bir şey yoktu. bir nevi fikri cinnet geçiriyordum panpalar.
tamam işte, gerekirse oraya taşınalım dedim ve odama doğru geçtim.

gün boyunca yatakta döndüm durdum, akşamüstü babam gelmeden bir şeyler atıştırdım ve erkenden uyudum. babamla konuşacak, halim ve belki de yüzüm yoktu. artık annem olanı biteni babama anlatırdı ve bir şekilde olaylar yoluna koyulurdu.

sabah annem uyandırdı.
benim nakil işimi kast ederek, ne oldu dedim. olan bir şey yok, dur bakalım dedi. memnuniyetsiz bir biçimde kalktım. üstümü başımı giyindim ve bir bardak çay içtikten sonra mecburen okula gittim.

okul ki ne okul.
gözümde her geçen saniye anldıbını yiitiren bir bina yığını.
içinden reyizi, panpamı ve 1-2 kişiyi daha çıkarsan beni tamamen yalnız bırakacak bir sosyal alan.

sınıfa vardım. ve direkt yerime oturdum.
önüme kapandım ve yalandan bir şeyler okumaya başladım. o sırada sınıfın kapısının önünden gittikçe yaklaşmakta olan kahkaha sesleri yükselmeye başladı. ve sınıftan içeri giren bu kahkahaların sahipleri onur, kerem, funda ve esra'dan başkası değildi.

tip tip onlara bakma gereği duydum. benim bakışlarım kahkahalarını durdurmuştu.
sonra tekrar önüme döndüm.
o an bu okuldan bir an önce ayrılmam gerektiğine bir kere daha inanmıştım.