ölmeden önceki gün biliniyor olsa yapılacaklar

bütün sevdiklerini toplayıp kısa bir sohbet ve vedalaşma yapılabilir. namaz kılınıp dua okunabilir. biraz dolaşıp denize, semaya,toprağa, kuşlara,ağaçlara son bir kez bakılabilir.son dilekler söylenir, sahip olduğun herşeye son kez bakılabilir. insan ölümü hatırlayınca her şey önemini nasıl da yitirior. düşünüyorum da bugün benim yaşamımın son günü olsa,ne kadar hazırlıksızım,ne kadar uzağım bu düşünceden,ne kadar eminim yarın ölmeyeceğimden.bu çok yanlış, nasıl bu kadar rahat ve cesuruz biz insanlar. nasıl eminiz ileriki yıllardan, tüylerim ürperiyor. deli gibi hayaller kurup, yapacaklarımızı hep erteliyoruz.az önce pencereden insanları izledim, çok heyecanlı, çok mutluydular, çok umursamazdılar, çok rahattılar. gördüklerimin hepsi bir acele içinde,bir coşku içindeydi. onların yüzlerine, davranışlarına bakınca sanki sonsuz yaşayacaklarmış gibi bir inanç görüyorum, sonlarını hiç düşünmek bile istemiyorlar.o kadar yerleşiyorlar ki hayata,o kadar bağlanıyorlar ki şaşırıyorum, mutsuz oluyorum. oysa az önce gördüğüm insanların en küçüğü 1 yaşlarındaydı 60-70 yıl sonra o da olmayacaktı. yani en fazla 80 yıl sonra hiçbirimiz, şuanda dünyada yaşayan hiçbir insan olmayacak.ne tuhaf, asırlarca yaşayacakmışız gibi bir halimiz var oysa. gerçekten anlayamıyorum kimseyi, herkes çok mutlu, hayata çok bağlı.