bu da benim hikayem

#242

şimdi biliyorum okuyan bir çok kişi bana küfredecek bilmiyorum lafı yüzünden fakat gerçek buydu. 5 sene acısıyla tatlısıyla her şeyi yaşadığın kadın birden seni terk edince toparlanmak zor oluyor, toparlansan başkası bile olsa hayatında tekrar o'nu gördüğünde aslında toparlanmadığını, unutmadığını, kalbinde ondan kalan yerlerle sevmeye devam ettiğini görüyorsun. ben o gecenin sabahında bunu anlamıştım ama hala ne yapacağımı bilmiyordum. evet deniz'i hala çok seviyordum, hatta duru'dan çok seviyordum ama deniz bana iyi gelmiyordu. duru basitti, olması gerektiği gibi, kolaydı. o'nu sevmek, o'nunla mutlu olmak basitti. deniz öyle değildi, çok şey yaşanmıştı, çok şey yıpranmıştı.. kafamda bu düşüncelerle deniz'le buluşmaya gittiğimde can abi ve kaan dışıdna kimseye deniz'i gördüğümü söylememiştim. kafamdaki düşünceleriyse kimseye söylememiştim, bir ben biliyordum o kadar. buluşma mekanına gittiğimde deniz gelmişti, beni görünce gülümsedi yanına gidince sarıldı bana, içten bir şekilde. oturduk, kahvaltı etmek için bir şeyler söyledikten sonra konuşmaya başladık. havadan sudan ilerledi muhabbet bir süre sonra deniz yine bombayı patlattı.

-sevgilin de mi izmirli? diye sordu laf arasında.
-hayır manisalı ama yakın izmire biliyorsun dedim geçiştirmeye çalışarak ama o kurcalamaya devam etti ve bana duru'yu anlattırdı orada. dinlerken bazı noktalarda acı çektiği belliydi ama göstermiyordu bana.

-peki sen, var mı hayatında biri dedim merak ederek gerçekten.
-öyle ciddi bir şey yok seninki gibi, ilişki bile değil aslında, takılmak diyelim dedi.

rahatsız oldum ama çaktırmadım haliyle çaktıramadım. kahvaltı sırasında daha fazla bu konulara girmedik, havadan sudan ankaradaki değişikliklerden ailelerden konuştuk. kahvaltıdan sonra o işi olduğunu söyledi, kalkarken bana yeni numarasını verdi ve gitti. beni orada kanlı bir savaşın eşiğinde bırakarak gitti..