duygusallıgın doruklarındayım

yazdıklarımı okumayacağını ve beni iplemediğini düşündüğüm için gönül rahatlığı ile yazıyorum bunları ve belki de rahatlamak, deşarj olmak için bir çözüm olmalı bu ya da bir hafta önce nasıl sinir krizleri geçirdiysem şimdi de sana dair içimde kırılmışlıklardan öte takmamazlık duygusunun ön safhada olması buna etken.

yaklaşık bir yıldır kimseyi bu kadar düşünmedim. istisnasız her gün aklımdaydın, kimse için bu kadar uç noktalarda endişe duymadım, meraklanmadım ve sanırım bu kadar çok kimseyi sevmedim. çünkü; her şey çok çok güzel başlamıştı, her şey süperdi, hayat zevkliydi. hayat seninle çok özeldi. sen bana daha önce hiç kimsede yaşamadığım duyguyu tattırdın ve hem de adım adım yaşattın. sen gözümde tektin, ilktin ve son olacaktın. bu duyguları düşünüp benimsemem için seanslar veren vazgeçilmezim olmayı başarabilen sevdiğimdin.

hayat o kadar garip ve “ağlatıyor beni acı gerçekler” modunda ilerlemekte ki ben de her güzel şey bu kadar çabuk sonlanmak zorunda mıydı? diye sormak zorunda kaldım sayende. gelip de sana ağlak edebiyat yapmayacağım haliyle olan olmuş biten bitmiş ve zaten yapsam da kaç yazacak? sen nasıl olsa “ayrıldık bitti ben istediğimi yapma özgürlüğüne sahibim” demekte özgürsün! bu cümleyi kurarken neyi hiçe sayıp gittiğinin ve yaptıklarının doğruluklarının farkında değilsin ama.

sen birçok şeyden habersiz hayatını idame ettirmeye devam ediyorsun etmelisinde zaten ve ben sayende ne kadar rezil günler geçirmiş de olsam hakkında asla kötü konuşmayacağım gibi asla ve asla beddua etmedim, etmeyeceğim de! beni bilirsin asla kimseyi yarı yolda bırakmam ve asla kimseye kötü söyleyemem. hatırlarsın yüzüne de söylemiştim eskilerden bir mevzu hakkında “yaşandı bitti” demiştim. şimdi bunu kendi adıma konuşuyor olmam ne büyük tesadüf. yaşandı bitti! benim bunca özverime bunca çırpınışıma rağmen bir kalemde bitti. cesaret güzel bir davranış. korkaklık nasıl kötüyse cesaret onurlu bir şey. tabii onu yaşamak ve yaşatmak ve sorgulamak lazım. sorgulaman dileğiyle!