korkunç hikaye anlatıyorum toplaşın

panpalar, şunu tekrar belirteyim, söylenen sözleri ve hikayenin ambiansını o an yaşadığımız gibi aktarmam mümkün değil, ben şimdiki halimle kuruyorum bu cümleleri, evet bazıları ufak çocukların ağzına göre biraz edebi olabilir ama eğer öyle anlatmazsam kreşe döner bu yazı,

... o sırada bizi dışardan izleyen ya da tesadüfen gören olduysa muhtemelen "bu amk veletleri ne tak yemeye tren yapıyor o kapının önünde" demiş olabilir.

içeri girdik, kapıyı yavaşça bıraktık. merdivenlere doğru hareketlendik, o yaştaki 5 çocuk ne kadar sessiz ilerleyebilirse, biz de o kadar sessiz ilerlemeye çalışarak ilk kata geldik,

harbiden de inanılır gibi değildi, kapı üzerinde demir parmaklık..lan şu yaşıma geldim hala daha bir örneği tekrar görmedim..

diğer çocuklar yine geri dönecekmiş gibi huzursuzlanınca bu sefer burak abi bunlara doğru dönüp sinirli sinirli bakındı, buraya kadar gelmişken dönmek ne ola?

ikinci kata doğru ilerlemeye başladık, bu tarz apartmanlarda birbirine zıt yönlü kedi merdiveni tipinde uzanıyordu merdivenler, bugün günümüzde hala en çok kullanılan merdiven tipi,

2. katın 1. merdiveninde (aq günlüğe de böyle yazmıştım, tüylerim diken diken oldu bu tabiri kullanınca yine) yukarıdan hafif tıkırtılar duyduk, bu merdiven artık iyice karanlıklaşmış olan iki kat arasındaki duvara bakıyordu, 2. katın 2. merdivenine adımlarımızı attık,

amacımız diğer çocuklara da o çiziktiriği göstermek, dolayısıyla zütümüzden atmadığımıza tam manasıyla inandırmaktı, böylece olaya daha da sıkı sarılabilirlerdi.. ancak gelin görün ki apartman için iyice karanlıklaşmıştı, e tabi ışığa basacak züt de yok kimsede..

ikinci katın 2. merdiveninin ortalarına geldiğimizde artık neredeyse kapıyı görebiliyorduk aradan, ilk girişimizde burakla da buradan öteye gidememiştik, bir tak göremeyen bizler amacımıza ulaşamamakla beraber, az önceki hafif tıkırtı da bir anda gümbürtü halini alınca, işte o an, tam da o an sanki 1-2 saniyeliğine zaman durur gibi oldu,

her şey,

aklımız

dizlerimiz

omur ilik soğanımız

aldığımız nefes

gördüğümüz(göremediğimiz) karanlık

hepsi dondu..