istiklal marşı okunurken neler hissedersiniz

beyler? yazıyoruz buraya.

ben;istiklal marşı... istiklal marşı okunurken o kadar garip şeyler hissediyorum ki bu duyguları
anlatmak hiç de kolay değil. aslında 'hiç kolay değil'de ne demek. imkansız olanaksız, hatta kelimeler
yetersiz.
illede bu duyguları anlatmak gerekiyorsa anlatayım. istiklal marşı'mız başladığından itibaren bir
garip oluyorum. büyük bir hüzün kaplıyor içimi. sonrada askerler
geliyor gözümün önüne. savaş meydanlarında canını hiçe sayarak savaşan cesur türk askerleri ... allah
allah diye çıkarak siperlerinden hücüm ediyorlar düşmana. onlarca insan ölüyor. onlarca asker şehit
oluyor. sonunda ürpererek uyanıyorum bu düşten. birden bi titreme kaplıyor vücudumu. çabuk geçiyor bu
titreme. yani bir anlık bir şey. devam ediyorum istiklal marşı'na ama aklımdan hiç çıkmıyor o
askerler. hani 'şehitler ölmez'diyorlarya, işte bu beni sevindiriyor. anlıyorum ki onlar ölmedi ve
ölmeyecekler. hatta diyebilirim ki onlar yeniden canlansa yine bir savaş çıksa ve vatanımız tehlikeye
girse canlarını hiçe sayarak vatanları için ölmeye hazır olurlar.
arkadaşlar ben bunları hissediyorum. belki sizin için bunların hiçbir önemi olmaya bilir. çünkü
bunlar benim düşüncelerim bazen düşünüyorumda onlar olmasaydı biz şu anda nasıl yaşardık. aslında
cesur türk askerleri varken biz hiçbir zaman vatanımızı istikbalimizi kaybetmeyiz