bu sesler nasıl sustu

bu sesler nasıl sustu? yüreğimin gürültüsünü duyuyorum.
bu koku… gül kokusu duymak istiyorum.
kan, barut kokusu genzimi yakıyor
toprak, ağaçlar, kuşlar susmayın “kazandın” diyin, “mutlak zafer kazandın”…
kanımız aktı toprağa, yandık hak aşkına, küllerimiz savruldu.
rüzgâr esti… esiyor mu hala?
sağ yanımdaki melek, sol yanımdaki şeytan nereye gittiniz, duyun sesimi.
yetiş ya rabbi! durduramıyorum ölümü…

öğleden ikindiye kazandık mohaç muharebesi’ni.
kainatın en kısa zamanda kazanılmış en büyük zaferi olarak kayda alacak vakanüvistler.
bu senin zaferin süleyman! içimi bir kibir sardı.
kâinat sonra bana hangi zaferi işaret ediyor?
işaretleri takip et süleyman, işaretleri…

idrak et süleyman.
unutma, tevazu içinde ol
bütün şeref ve irade senin değildir.
rabbine şükret ve nefsine üstünlük verme
zinhar kibre düşme
sen hakka karşı hayâlı, halka karşı vefalı ol
vücudun, fikrin zikrin ona ait, sahibi sanma
hakkın nimetlerini kendinin, kendinden olanları yegane sanma
nefsini öldür. yoksa o seni öldürür!
kibrini yen süleyman.
her firavunun musası, her şerrin bir nuh’u vardır…
iman et, hatırla! vücuda geldiğin hali ve gideceğin son mertebeyi unutma.
işte o zaman cennetin kapıları açılacak sana.
vicdanın senin kıblendir süleyman, kaybetme!