kendimden utanır hale geldim anlatıyorum

hastahaneye yetişmiştik beraber hala yaşıyordu elimi bırakmıyordu. hemen yoğun bakıma aldılar. çaresizdim oğlumun doğduğu anı hatırladım ayfer ile birlikteydik birbirimize baka kalmıştık . reinada tanıştıgımız anlar geldi aklıma herşey o kadar tuhaftı ki. annem ile muhabbet etmesi geldi aklıma. beraber geçirdiğimiz kısa bir sürede olsa çok şey yaşamıştık onunla beni bırakıp gidecegine inanmıyordum. ben gittim o gitmez dedim kendi kendime sesli bir şekilde. bir çocuk ağladı o anda hastahane içinde oğlum galiba diye koştum koridorun diğer köşesine başka birinin çocuguydu. ayferin kaldığı odanın kapısı açıldı bana doğru yaklaştılar. ramazan bey diye seslendiler zaman duruyor gibiydi benim için. doktor yanıma yaklaştı hemşiresi ile birlikte ve yanlarında bir kaç kişi daha vardı. ramazan bey dedi doktor öylece bakıyordum eşinizi kaybettik dedi ve olduğum yere yığıldım ölmüş gibi .. hayatıma kazandığım iki insanı kaybetmiştim. koskocaman dünyada yapa yanlız hissettim kendimi...