anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

o an reyizi özlediğimi bir kez daha anlamıştım.

gülümseyerek yanına vardım. buyrun hocam, ben de çıkışta yanınıza gelecektim halinizi hatrınızı sormaya dedim. gülümsedi, şakacı bir tavırla tabii tabii dedi. vallahi hocam dedim. gülümseyerek peki dedi. ve devam etti, kaç zamandır seninle konuşamadım kerkenez, halin hatrın nicedir, nasılsın dedi. sakindim, vallahi iyiyim hocam dedim. emin misin dedi. çok eminim hocam dedim kendimden emin bir ifade ile. peki peki inandım dedi. gülümsedim. reyiz bir şeyler diyecek gibiydi, sanıyorum kelimeleri toparlıyordu zihninde ki o sırada ilkokul öğretmenlerinden biri -reyizin yakın panpası- ona seslendi. reyiz bana; bir ara yanıma gel seninle konuşmam lazım, ilk fırsatta yanımda ol emi diye tembihledi. peki hocam dedim. reyiz panpasının yanına ben sınıfıma gittim.

sınıf ama zindan gibi amuğa koyim.
eskiden olsa esranın bulunduğu ortam olduğu için bile mutlu olabilirdim ama yaşananlar o kadar saçma ve benim aleyhime idi ki daha okulun ilk gününde şu dersler bitse de gibtir olup gitsem havasında idim. birde o yıl sanki sözleşmişcesine bütün hocalar neredeyse dersin tamamında sınıfta duruyordu. evvelki senelerde genelde bir serbestlik olurdu ilk gün hatta ilk hafta. ama geldimi beraber gelir misali burada da öyle olmuş idi.

güç bela o gün bitmişti.
odun gibiydim adeta panpalar. gün boyu sadece oturdum ve panpam ile konuştum. bir önceki yıl o sınıfa düşmenin düş kırıklığı ile ilk günler girdiğim pgibolojide gibiydim. üstelik ne kadar hissetmemeye çalışsam da derinlerde bir yerde bir sızı kalbimi zorluyordu bu sefer. üstelik geçen sene beni iyi eden bir esra olmayacaktı bu yıl. daha ilk günden bir tak çukurunda gibi hissediyordum kendimi. hasılı panpalar.
saçma bir halde idim.

ve o gün eve giderken birden o zaman için çılgınca gelecek bir düşünce oturdu zihnimin tam ortasına.