bu da benim hikayem

#211

arabanın içinde uyandığımda içimde garip bir his vardı. mutlu hissediyordum kendimi, emindim yaptığım şeyden. saate baktığımda tam vaktinde uyandığımı anladım ve arabadan çıktım. tuvalete gidip elimi yüzümü yıkayıp kendime geldikten sonra arabadan plan için gerekli kağıdı alarak beklemeye koyuldum. beklediğim şey çokta gecikmedi haliyle. plan şuydu beyler; ben duru'ya hayır demiş olsamda aslında kabul etmiştim. izmire gittiğimde beraber yaşayacağımız bir ev tuttum ve dekorasyon işini naz'a bıraktım. duru'yu bıraktıktan sonra biraz hız limitlerini aşarak biraz da mola vermeyerek 6 saatte izmire vardım. elimdeki kağıtta duru'nun adı yazıyordu, süpriz yapacaktım o'na. otobüs perona yaklaştığında arabadaki herkes yeni uyanmış durumdaydı, kapıdan iner inmez duru'nun beni görebileceği bir yere geçtim ve beklemeye başladım. bir kaç kişi indikten sonra duru kapıdan indi, beni gördü ama sanırım uyku sersemliğine verdi ve gözlerini kapadı bir iki kez, her açtığınıda tekrar beni gördüğünden dolayı suratına bir gülümseme yayıldı ve gittikçe büyüdü. emin olduktan sonra koşarak geldi, bana sarıldı ve öptü beni. şaşkınlığı geçince konuşmaya başladı;

-ne işin var burada dedi kocaman bir gülümsemeyle.
-bir işim yok aslında tam anlamıyla, daha bulamadım dedim işi binliğe vurarak.
-nasıl yani? dedi anlamayarak.
-basbaya hayatım, işsizim dedim gülerek.
-sen nasıl ya? niye izmirdesin onu soruyorum salak dedi gülerek.
-ne demek neden izmirdeyim, sevgilim izmire taşındı onu arıyorum dedim gülerek.
-nasıl yani sen dedi gülerek.
-evet dedim elimdeki anahtarı sallayarak devdıbını getirmesini beklemeden.
-evet seninle izmire gelmeyi kabul ediyorum dedim gülerek.

bir kere daha yapıştı dudaklarıma, sarıldı sonra bana.

-seni seviyorum dedi kulağıma fısıldayarak, ağlarken.
-bende seni seviyorum dedim bu sefer gerçekten içimden gelerek...