anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

okula vardığımda birden çok yabancı hissettim kendimi o mekana.
işte şurası esrayı ilk fark ettiğim yer, yahut şurası panpam ile konuştuğum yer. şurası reyizin arkamdan seslemesi ve benim ona dönüp baktığım yer. yaşadığım şeyler o kadar uzak geliyordu ki, sanki yıllar yıllar önce yaşamışımda şimdi hayal meyal aklıma geliyor gibiydi. o anda acaba benim büyük sandığım aşkım aslında o kadar da büyük değil miydi sorusu geldi aklıma. ama üzerine fazla düşünmedim. çünkü eskiden her anıma hükm eden bu aşk artık en fazla birkaç dakikamı alabiliyordu.

he şimdi ben bunları söylüyorum ki törenden sonra okula gittim panpalar. o sebeple kimseyi görmemiştim henüz ve insanlar sınıflarına girdikleri için etrafta kimse gözükmüyordu. belki siz de yaşamışsınızdır ki her sene sınıfların yeri değişirdi bizde. o seneki sınıfımız ise bir önceki sınıfımızın hizasında ama en dipte olan sınıfmış. ben bunu öğrenmiş bir şekilde sınıfın kapısına geldim. kapıyı vurdum ve içeri girdim. normalde ne olur, sınıfa bir göz gezdirmek peşinde olur insan ama ben karşımda gördüğüm o izbandut kılıklı ve sevimsiz herifi görünce gözümü ondan alamadım. suratı sertti. ilk günden geç mi kalıyorsun efendi dedi. ohaa dakika bir gol bir. sizin amuguza korum efendi ne bu celal demek istesem de diyemezdim tabi. afedersiniz hocam dedim. affetmem, herkes kurallara uyacak dedi. şaşırdım. elbette hocam, ama ilk günü uyarı sayalım dedim. tip tip bana baktı. adın ne senin dedi. kerkenez hocam dedim. az yaklaştı, bak kerkenez ayağını denk al, bir daha benimle laubali konuşma dedi. özür dilerim hocam dedim. tamam şimdi geç otur bir yere dedi. panpamın yanını gördüm geçtim oturdum.

özet geçiyorum panpalar; bu hocanın adı şevket imiş ve bizim yeni matematik hocasıymış. ders boyunca onun sert! uyarılarını dinledik durduk. ona o kadar konsantre olmak zorunda kaldım ki çevrem ile neredeyse hiç etkileşime geçemedim o ders. ve o an o sene şevket ismini çok duyup çok anacağımı anlamıştım.

şevket gittikten sonra sınıfa bakabilme imkanı buldum panpalar. çok değişiklik yoktu. gözüme 1 adet panpa takıldı ki sanıyorum yeni gelmişti. yine panpamın ifadesine dayanarak 2 panpanın başka okullara gittiğini öğrendim.ama benim için en dikkat çekici şey esra ve fundanın yanyana oturması ve hemen arkalarında onur ve kerem bininin oturuyor olmasıydı. aslında oraya kadar esraya ve diğerlerine dair bir düşüncem yoktu. ne yaparlarsa yapsınlar amuğa koyim tavrında idim ki görünce öyle olmuyor panpalar. ne kadar gibtir ettim deseniz de bir yerde bir parça kalıyor..

beni bu düşüncelerden uyandıran ise tanıdık bir sesti.
reyiz, kerkenez bir dakika gelsene diye sesleniyordu.