burası benim köşem amk

yalnızlığımın sütüme çöktüğü bir gün yine. sanki cepleri ağzına kadar toprak doldurulmuş askeri kamuflaj var üstmde. çok ağır amk. omuzlarımı çöktürüyor, suratımı buruşturuyor.
ankıyorum, biliyorum zamana bırakmak en doğrusu. ama kendimizi bıraktığımız zaman hiç uslu durmuyor amk. oramızı buramızı mıncıklıyor. uyuşmamıza izin vermiyor. her gün görüğümüz bir şeyde onunla ilgili bir hatıranın tozunu alıyor, sütündeki perdeyi kaldırıyor. o hep gördüğümüz şey canımız acıtıyor. telefonda onunla konuştuğum köşe, eskilerden kalan bir refleksle saatlerdir montun cebinde unuttuğum telefona koşturmam.
bilmiyorum bir daha sevebilir miyim. aslında biliyorum, allah ömür verirse elbet seveceim. elbet benim de karşıma biri çıkacak. ama beklemekten yorulurum gibi geliyor.

lan acaip merak ediyorum şimdi ne yapıyordur, acaba beni merak ediyor mudur diye.