anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

sonrası dediğim gibi türk filmleri gibi idi.

o hayalkırıklığı ile yüzümü döndüm ve funda ile gözgöze geldim. hiçbir şey demeden oradan ayrıldım. ondan sonra geçen zaman, daha doğrusu bir şekilde geçmeyi başaran zamanı hatırlamıyorum panpalar. dünyada var mıydım yok muydum bilmiyordum çünkü.
karne günü hastalığı bahane edip okula gitmedim ve annem karnemi almaya gitti.
sonra memlekete gittik. temel geçim kaynağı tarım ve hayvancılık olan bir anadolu kentine. orada adeta terapi halinde idim panpalar. aklım başımda olarak ilk defa gittiğim köyümde o büyük yıkımı çok daha kolay atlattım. sanıyorum istanbulda kalsaydım, o yaşımda tamiri mümkün olmayabilecek yıkımlar yaşayabilirdim.

istanbula döndüğümde okulların açılmasına 3-4 gün kalmıştı. o zaman devlet baba kitapları ücretsiz vermiyordu ve biz bu yüzden her sene başı kitap bulma telaşesine düşerdik. üst sınıfa geçenlerden kitaplarını isterdik. bunlar tanıdık birileri ise bizim için daha kolay olurdu kitapları edinmek. daha sonra o kitaplara bir yeni yıl ayarı çekerdik. ne bileyim yırtığını bantlar, karalanmışını temizlerdik falan. biz o zaman pek kanaatkar insanlardık panpalar. istersen kanaatkar olma amuğa koyim. bir kitap dünyanın parası iken, o kadar kitabı nasıl alacaktı sıradan bir maddiyata sahip ailen.

duygusl anlamda beklediğimden daha sakindim panpalar bu dönemde. hani daha önce bunları yaşayacaksın ve yaklaşık üç ay sonra şu bulunduğun pgibolojik halde olacaksın deseler, gibtirin gidin dalga geçmeyin lan derdim. ama umduğumdan daha rahattım bu aralar. esra, funda, onur yahut bir başkası yoktu artık düşünüş skalamda.(oha kelimeye bak)

evet,
o sabah uyandığımda yaklaşık 3 ay sonra okula gitmek için hazırlanmaya başladım.