beyler az önce bir düğüne katıldım

kardeşim ne sanıyorsun sen beni? neyim ben sence? aptal mı? salak mı? neyim? aysundan sonra sevip güvenebildiğim tek kız pınardı... sevmiştim ben pınarı... aysundan çok? hayır değil... ama sevmiştim... hem de tam sevmekten nefret etmeye başladığım anda sevmiştim... kurtarmıştı pınar beni... aysundan, aysunun pisliklerinden... çekip çıkarmıştı... ben zaten bir kere pisliğe batmıştım! üstelik hiç elimde olmadan, haberim olmadan batmıştım... sonra pınar çekti kurtardı beni... o beni kurtardı... nasıl ondan kötülük beklerim ben?! nasıl ona kondurabilirim?! farkındayım evet, burada olmamızın sebebi ne sen ne taner ne de aysun... tek suçlu pınar! farkındayım ama sen olsan bu durumda, benim yerimde olsan kondurabilir misin ona?! o benim kurtarıcımdı be erdem! şimdi bu pisliğe beni pınarın sürüklediğine nasıl inandırırım kendimi?!

çaresizlik okunuyordu gözlerinden... zaten söyleyecek kelimeleri bitmemişti, gözlerindeki yaşlar engel olmuştu daha fazla konuşmasına ve mecburen susmuştu... zorladı kendisini;

bu pisliğe beni pınar sürükledi diyemem ben kardeşim! nasıl derim? o beni kurtarmıştı...

son sözleriydi o an için. artık sadece ağlıyordu.

bu pisliğe seni sürükleyen pınar değildi. dedi aysun. bu pisliği yaratan kişinin ta kendisi pınar!..

erhan duymuş muydu bilmiyorum ama hiç tepki vermemişti. biramı kafama dikip boğazım yanana kadar içtim...