2 yıl sonunda öğrendim ki anlatıyorum

iştahım kaçtı binler. duygusal moddan çıktım.

ama özet şu: biz 2 yıl dünyanın en mutlu çifti olduk. ben bunu tertemiz zannediyordum ve ben onun ilkiyim diyordum. her anlamda. anladınız??? işte bi gün oldu biz kavga ediyoruz benim kıskançlıklarım yüzünden. lan öyle bi kıskancım ki bende erkeklerle kesin süretle konuşmasını istemiyorum hakikaten konuşmaz kendisi ama konuşan olursada kızıyorum yani o derece. hiç bi arkadaşını kabul etmiyorum falan. neyse bu tarz basit konular yüzünden bi gün tartışıyoruz. hiç unutmuyorum o bank'ı anasını gibeyim uğursuz bank. oturuyoruz işte ben dedim tamam afedersin senin nasıl hoş, temiz kalpli biri olduğunu biliyorum yaptığım densizlik falan dedim. baktım bu bi anda ağlamaya başlıyor. ne oldu falan diyorum. yüzüğü çıkardı verdi elime. ben sana göre biri değilim dedi. ne oldu lan diyorum işte diyor sadece. sonra baya bi ısrar ettim sandığın kadar temiz değilim dedi. beynimden vurulmuşa döndüm dıbına koyayım ya. nasıl yani falan diyorum. üzeri kapalı anlatıyor ama nasıl acıyor kalbim bi bilseniz. soru da soramıyorum ne diyeyim amk sordukça yüreğime bi hançer giriyo. ağlyor falan gözleri kafam kadar şişti. haliyle ben de öyle. git diyo başka birşey demiyor. 2 yıldır söyleyemedim ama çok sevdim inan, seni kaybetmemek için diyor. offf... adalet değil lan bu. ne ekersen onu biçersin. ben birini gibmedim ki? nasıl bi adalet bu. isyanlardayım binler. boşluktayım. ağlamaktan harab oldum. tüm heyecanım , hayata inancım bitti, gitti lan.