beyler az önce bir düğüne katıldım

söyleyecek bir şey yoktu dedim...

ulan nasıl yoktu karımla eskiden berabermişsin! bunu daha yeni öğreniyorum!! bu haldeyken üstelik... neye yanacağımı şaşırdım lan! karımın bana söylediği yalanlara mı, kardeşim dediğim adamın bana attığı kazığa mı, kankam, dostum dediğim adamın karımı baştan çıkarmaya çalışmasına mı?! ne oluyor erdem?! açıkla lütfen kardeşim?! lütfen...

ben... diyebildim sadece, ben suçsuzum...

gözlerine baktım "bi gibtir git" der gibi bakıyordu...

bütün bunların gerçekten önemi yoktu erhan... sana anlatsaydım huzurunuz bozulacaktı belki bir daha benimle görüşmeyecektin... ama inan bana pınara karşı en ufak bir his yok içimde... yengemdi o benim... 2 senedir, hatta sen ona hissettiklerini bana anlattığın andan beri yengemdi... yemin ederim başka gözle bakmadım o andan sonra... hatta ayrıldım ondan sen bana pınarı anlattıktan hemen sonra... arayıp arkadaş olmamızı istedim... sebep sorduğunda sebep bile sunamamıştım o zaman... sadece ayrıldım. senin aşık oldugun bi kızla nasıl devam ederdim kardeşim?! senin sevdiğin kızla?!..

gözlerini pınara çevirmişti erhan... pınardan bir cevap bekledi... pınar başını önüne eğmekle yetindi...

ama pınara kızma bu yüzden... onun da suçu yok. bu konuda evet tek suçlu benim, sana anlatmalıydım belki de en başından... ama yapamadım işte... korktum. babam vefat ettikten sonra bana babalık yapan amcamı kaybetmekten, kardeşimi, seni kaybetmekten korktum... söyleyemedim...

erhanın gözleri yine dolmuştu... pınar olduğu yerde beni dinliyordu... derken ambulansın siren seslerini duyduk...

erhan ayağa kalktı, eve gidelim, senin eve gidelim üçümüz? diye sordu yalvaran gözlerle...