beyler az önce bir düğüne katıldım

pınarın cevap verecek takati tükenmişti artık. konuşacak gücü kalmamıştı... bayılacağını hissettim bi an ama yerimden kıpırdayamadım. gözlerim dolmuştu benim de... kendime hakim olmaya çalışırken erhan konuşmaya başladı;

beni buraya erdem getirdi. erdemin bu halini görünce onun beni evleneceği kızla tanıştıracağını düşündüm. o kadar güzeldi ki her şey... o kadar temizdi ki... seni görene kadar pınar! hayatımda seni gördüğümde bu hale geleceğim hiç aklıma gelmezdi... sen, prensesim... beni bu hale getiren sen misin? ben seni öpmeye bile kıyamazken, daha dün gece sen uyurken seni izlemeye kıyamazken şimdi bu hale bizi sen getirdin! ağlamak değiştirecek mi? değiştirecekse ağlıyorum bak, benim de gözlerimde yaşlar var... değiştirmiyor ama... neden be pınarım?! neden?! tek bir cevap çok mu zor?! hiç mi sevmedin beni?! bu adam, içerideki şerefsizden fazla demiyorum bak... ama hiç mi sevmedin?! beni bizi bu hale getirecek kadar mı nefret ediyodun benden?! gözlerime bakıp nasıl yalan söyledin be pınarım?! sen? karşımdaki sen misin gerçekten?! ne olur cevap ver? neden bu haldeyiz?...

pınar... ağlamaya devam ediyordu... erhanı dinlerken ben de gözlerimden yaşların aktığını fark ettim. sigaram hala yanıyordu ama tek nefes bile çekmemiştim... elimi yaktığında fark edebilmiştim bittiğini... yere attım...

erhanı dinlemeye devam ettim.