beyler az önce bir düğüne katıldım

ikinci adımını atmasına izin vermedim. sol kolundan tutup kendime doğru çektim onu zaten yürüyemiyordu, bardağı savurmaya başladı,

neden ulan neden?! diye bağırıyordu, pınar başını yerden kaldırmadan hıçkıra hıçkıra suçlu bir çocuk gibi ağlamaya devam ediyordu...

önüne geçtim ve erhanın elinden bardağı aldım. bana sarılıp tekrar ağlamaya başladı erhan. bu yaşıma kadar hayatımın en zor anlarından birini yaşıyordum. ama sabretmeliydim. sabretmeliydik... geçeceğinden emindim, o kadar ki erhanın içinde bulunduğu şu duruma son 1 haftadır her gün üzülen ben şu anda üzülemiyordum. olayın şokunu yaşıyordum evet ama hüzün yoktu içimde. bittiği için şükrediyordum. erhan kurtulmuştu artık, sabah uyandığında her şey onun için yeninden başlayacaktı... tertemiz bir hayat, yeniden...

erhan bana sarılmış ağlarken ben bunları düşünüyordum. geçecek diyordum içimden... geçecek...

erhanı tekrar yerine oturttum.

kardeşim ne olur sakin... geçecek, sadece sabret. diyebildim...

başını tekrar ellerinin arasına alıp ağlamaya devam etti.

geçecek diye tekrarladım. daha fazla ağlamaya başladı...