hikayeyi dinlermsnz hayatmın hatası mı değilmi

yaşadıklarım bunlar. kiminiz inandınız kiminiz inanmadınız ama okduugnuz için hepinize teşekkür ederim gerçekten. elifi kaybettikten sonra hiçbişey aynı olmadı. memlekete uşağa taşındım. hala da ordayım. nişan yüzüğünü bana verdiler elifin. saklıyorum hala ikimizinkini de. pgibolojik destek aldım hala alıyorum. manik depresif teşhisi koydular. sürekli kullandığım 3 anti-depresanım var. yalnız kalamıyorum her yalnız kaldığımda ağlıyorum aralıksız. mavi gözlü insanlara bakamıyorum artık gözlerine. fobi oldu sanırım. her pazar sabahı 4.30 otobüsüyle izmire gidip elifi ziyaret ediyorum. giderken de dankekle kola zütürüyorum her pazar sabahı kahvaltımı onunla yapıyorum kabri başında. kirlenmişse temizliyorum otu çöpü alıyorum etrafındaki üstündeki konuşuyorum onla. suluyorum toprağını. bazen gözyaşımla bazen aldığım suyla. yaşım 23 ama sanki 40 yıl yaşamışım gibi geliyor.