beyler az önce bir düğüne katıldım

eve doğru yürürken aklımda pınarın yüz ifadesi vardı. kendisinden o kadar emindi ki... ben onu suçlarken o asla taviz vermemişti. bu kadar iyi rol yapabilir miydi pınar? yapıyordu... hem de o kadar iyi yapıyordu ki 2 senedir erhan bile farkedememişti ben bir konuşmada bunu nasıl çözebilirdim ki...

sonra aysun geldi aklıma. bu kadar aşırı tepki vermesinin sebebi ne olabilir diye düşündüm. ya pınarla arasının bozulmasını istemiyordu ya da bu işten zararlı çıkmak istemiyordu... her iki durumda da benim yanımda olmadığını belli etmişti ama bunun üzerinde pek durmadım. akşam zaten onunla görüşecektim, bunlar ona söyleyebilirdim... tanerle konuşmak geldi içimden ama sonra vazgeçtim. eve gidip biraz dinlenmek istiyordum. hem annemi de özlemiştim belki o bana iyi gelirdi...

eve gittim, annem her yeri pırıl pırıl yapmıştı. bu halini çok seviyordum evimin... annemi öptüm bir kaç kez, sarıldım...

yorgun musun sen oğlum diye sordu

sorma annem... diye cevap verdim

uyu istersen dinlen...

uzanıcam zaten biraz ama sana sarılıyım biraz daha...

oğlum benim deyip bağrına bastı beni. hep orada kalabilseydim o kadar güzel olurdu ki... ama kendim seçmiştim o kucaktan ayrılmayı... kendim seçmiştim onsuz yaşamayı... insan her ne yaşarsa yaşasın özlediği, istediği, huzur bulduğu tek yer anne yanı olduğunu anlamıştım bu ayrılıkta ama geri dönüş yoktu... özlemek de güzeldi...

tüm bunları geçirirken aklımdan annem kesti, şu kız? daha önce görmüştüm sanki?

aysun mu? yok anne nerede görcen?

ne bileyim yüzü tanıdık geldi...

belki düğünde?

olabilir... güzel kız ama...

saçma. uzanıyorum ben hadi görüşürüz sultanım...

uzan sen... anca uzan bu kız da gitsin kal sonra kıçın açık dışarıda...

gülerek odama girdim ve uzandım... uyuduğumda beni kim uyandıracak diye merak ediyordum. erhan mı? aysun mu?...