bu da benim hikayem

@greyowl, yetiştirmem gereken bir zaman dilimi var be kardeşim.

2. 169

sabah erkenden uyandım. o kadar umutsuzdum ki yeni gelen günden yataktan çıkasım bile yoktu ama deniz için güçlü olmak zorundaydım. kaybetme lüksüm yoktu onu. kalktım yataktan, mutfakta kahvaltı hazırladım ve deniz'in odasına gittim. kapıyı çaldım, biraz bekledikten sonra kapı açıldı. deniz'in gözleri kan çanağı gibiydi, ağlamaktan yorgun düşerek uyuduğu gecelerden biriydi yine farkındaydım ama çok güzel görünüyorsun hayatım dedim. ya ne demezsin diyerek kapıyı açık bırakarak içeri geçti, girdim içeri. oda darmadağındı. deniz'in ruh halini ifade eder gibiydi adeta. oturdum yanına, sana kahvaltı getirdim dedim bir umut yüzüne bakarak. teşekkür ederim aç değilim dedi yüzüme bile bakmadan. deniz düşüyordu ve ona ulaşma çabalarımı bir bir reddediyordu...