bu da benim hikayem

#166

deniz iyi değildi. oluştuğunu fark ettiğim uçurum sadece bizim aramızda değil, ailesi ve hayatla da oluşmaya başlamıştı. annesinin ve babasının anlattığına göre geldiğinden beri dışarı bile çıkmamıştı. günde sadece 1 kere yemek yemek için odasından çıkıyormuş onda da zaten yediği lokma sayılıymış. bütün gün odasında oturup ağlıyormuş, bazen geceleri öyle yoğun sayıklıyor ki dedi annesi uyandırmak zorunda kalıyorlarmış rüyada olduğunu söylemek için, ya da kabusta. ve sayıkladığı tek kelime varmış; rüzgar...

haliyle tahmin ettiğim gibi ben tutunacak bir dal bulmuş ve bu arada biraz da sorumsuz davranarak deniz'i ihmal etmiştim ama deniz hala o katran karası karanlığın dibinde çırpınıyordu ve gittikçe zayıflıyordu çırpınışları annesinin anlattığına göre. deniz'in nerede olduğunu sorduğumda aldığım cevabı bekliyordum zaten, odasındaydı. izin isteyerek odasına çıktım deniz'in, kapısını çaldım. o kalkıp açana kadar geçen zaman geçmek bilmedi, kalbim ağzımda atıyordu beyler ve kapı açıldığında gördüğüm manzara yıkıcıydı, benim deniz'im gitmiş yerine bambaşka biri gelmişti...