klavyeye yumruk atıp gönder diyoruz

bugüne değin iyi ve kötü üzerine en berbat düşünceler ortaya kondu. bu, her zaman çok tehlikeli bir şey oldu. vicdan, iyi bir şöhret, cehennem; durumuna göre polisin bizzat kendisi önyargısızlığa izin vermiyordu ve vermiyor. i̇şte günümüz ahlakı üzerine, her otorite karşısında alınan tavırda olduğu gibi, düşünmemek, pek de konuşmamak gerekiyor. burada itaat edilir! dünya var olduğundan bu yana hiçbir otorite kendisinin eleştiri konusu yapılmasına istekli görünmemiştir. hele ahlakı eleştirmek, ahlakı bir sorun, sorunlu bir şey olarak ele almak: nasıl olur? bu ahlak dışı değil miydi -şimdi değil mi?- ama ahlak, kendisinden eleştiren elleri ve işkence aletlerini uzak tutmak için sadece her türlü korku aracına hükmetmekle kalmaz: onun güvencesi, kullanmasını çok iyi bildiği bir tür göz boyama sanatında yatar, -nasıl "coşturacağını" bilir. sık sık, tek bir bakışla eleştirici iradeyi felç etmeyi, hatta kendi tarafına çekmeyi başarır. onun kendine karşı tavır almasını başardığı durumlar da var: bunun sonucunda irade, tıpkı bir akrep gibi kendini sokar. ahlak, ta başlangıçtan veri ikna etme sanatındaki bütün şeytanlıkları bilir. bugün bile onun yardımına başvurmayan hiçbir konuşmacı yoktur

attım panpa