beyler ben de sözlüğü bırakıyorum artık

her problemin sebebi aile içi iletişimin bozuk olmasıyla alakalı. hasta bir babam var ve hastalığı yüzünden ben ona sarılamıyorum. birbirimizi çok seviyor olsak da aramızda nedensiz bir mesafe var. bu gibi şeyler bilinçaltında çok farklı şeylere dönüşebiliyor. ailenin içinde normal olmayan şeyler oldukça mutluluğu ve huzuru dışarda arar insan. yani "el"lerde. kız olur, kanka olur. hepsi de huur çocuğudur. insansak eğer, kıymetini bilelim bu güzel hazinenin. hepimizin bir aklı var. hayata 1 kere geliniyor sadece. neye inanırsanız inanın hepimiz bir gün öleceğiz bu müşterek bir doğru. ve hayat tüm bunlara üzülmeye yetecek kadar uzun değil. yaşadıklarımız bizi yönlendirmemeli! sadece ilham vermelidir. yaşadığın bir şeyi sorgulamayıp, "ben bi işe yaramıyormuşum.." demek kolaya kaçmaktır. çok fazla kolaya kaçtım ama işte karanlık hep karanlık kalacak değil, deliği bulup çıkıyorsun. sorgulamak, farkında olmak ve anı yaşamak. hayat bu 3 temel üzerindedir. anı yaşamak aslında hayatı yaşamaktır. çünkü hayat andan ibarettir. 1 dakika öncesini ne geri getirebilirsin ne de tekrar yaşabilirsin. 1 dakika sonrasını ne bilebilirsin ne de tahmin edebilirsin. herkes kendi yaşadığını bilir sadece. ne yaşadığınızı biliyorsanız ancak mutlu olabilirsiniz. çünkü bilmediğiniz bir şeyin esiriyseniz sadece yaşamak için yaşarsınız. neyin içindesiniz? nelerle yüzleşmeniz lazım? ağlamak yerine bunlara vakit ayırın. bir şeyler kıpırdanmazsa içinizde ben kendimi kandırıyorum demektir...