babamın çenesi durmuyor beyler

beyler gerçekten artık dayanamıyorum, 6 yıldır evde değilim, dışarda okuyorum, sadece tatilden tatile uzun süre görüşüyoruz ve bu tatiller içersinde yan yana durupta kavga etmediğimiz bir an bile yok. bazen bakıyorum insanlar babalarıyla arkadaş gibi, babaları çocuklarına küfretmiyor, bağırmıyor, aşağılamıyor. çocuklarının dediklerine, fikirlerine saygı duyuyor, onları dinliyorlar. bazen dertleşiyorlar. ben bir gün babamla dertleşmeye kalktım, olmadı, olmadı çünkü benim dertlerim ona göre çok küçüktü. önemsizdi.. benim babamın bu yaşıma kadar bir fikrime bile değer verdiğini görmedim. araba alıcaktı, baba bak bu araba da var daha iyi olabilir dedim o çocuk heyecanımla, bakkaldan peynir almıyosun dedi artis artis. aile içi sorunlarda, sus be dıbına kodumu çocuğu dedi ve geçti. ev alıp taşınıcaz, fikrimi soran bile olmadı. taşındık. sadece karar verdiler ve taşındık. beni yine dinlemeselerdi de, bir sorsalardı gönlüm olurdu be. taşındğımız yerde dedem yoktu ve babamla aynı sofrada yemek yemek zorundaydım. inanın 3 yıl boyunca 30 kere beraber otumamışımdır sofraya. çünkü yemek yerken bile çenesi hiç durmadı. kolunu oraya soktun, gerizekalı, dıbına kodumun çocuğu vs.. dedemle büyüdüm, derdimi dedeme anlattım, dedemle gezdim, araba kullanmayı dedemle öğrendim, dedeme ilk sevgilimi anlattım, dinledi. arkadaşlarımı dedemle paylaştım, dinledi. babamla gezmek istedim, dedene git dedi, biraz ısrar ettim, küfürler eşliğinde dedeme dönmek zorunda kaldım. ve bugün karşısına geçip durduğumda tüm bunlara rağmen benden "saygı" bekleyen bir babam var. bağıra bağıra karşılıklı kavga ederken "saygısız evlat, babası değilim sanki" diyebilen, "elalemin çocukları" diye söze girip arkadaşlarının çocuklarından övgüyle bahseden bir babam var. yine de mutluyum, babam var. nankör de gelmek istemiyorum, biliyorum ki onun varlığı yeter. ama canım çok yorgun, ama kalbim çok kırık. yaşım büyüdü, aramı düzeltip sevgiden bir duvar örmek istedim, buz gibi tepkisiyle hevesim kaçtı. çünkü sevgi gösterilerime dahi küfürlerle dolu karşılık aldım. keşke demekten kendimi alamıyorum, keşke dedem beni yarı yolda bırakmasaydı. her şey daha farklı olabilirdi... keşke en baştan başlayabiseydim ya da.. babam da ben de tüm bu olanları unutabilseydik aynı anda... keşke...