bu da benim hikayem

#132

telefonu anneannemin açmasından bir takluk olduğunu anlamam gerekirdi zira can abi halı saha maçında kalp krizi geçirmişti ve hastanedeydi şu an, durumu da kritikti. deniz'e apar topar bir mesaj attım durumu anlatan sonra hastaneye koştum. içeri ilk girdiğimde annemin ve anneannemin sarılmış ağladıklarını gördüm, gittim yanlarına duyacaklarımdan korkarak durumu ne diye sordum. kalp damarlarında tıkanma varmış, ameliyata almışlar durum kritikmiş hala öyle dediler bana. çöktüm olduğum yere, ağlamak istiyordum ama can abim beni öyle görse çok afedersiniz ama giberdi beni. güçlü dur lan puşt derdi bana, bende onu utandırmamak için güçlü durmaya çalıştım ve oturdum öylece. bir saat sonra ameliyattan çıktı can abi, yoğun bakıma aldılar tabi hemen o yüzden göremedik sadece arada gördük yüzünü, yorgun bir uykuda gibiydi ama yine de munzur bir ifade vardı çehresinde. annem ve anneannem oturmuşlar tekrar ağlayacak gibilerdi bende kendime gelmek için kafeteryaya gittim bir kahve aldım sigaramı içtim sonra iki çay daha alıp yukarı çıktım. annemlerin yanına gittiğimde deniz'de yanlarındaydı. annemlere çaylarını verdikten sonra geçtim oturdum bende, deniz geldi yanıma hiçbir şey demeden sarıldı önce bana, şefkatle ve büyük bir anlayışla. günlerdir ilk defa huzurluydum, sonra kafamı dizine koydum ve usul usul ağlamaya başladım. hayatımdaki en önemli karakterlerden biri yoğun bakımdaydı ve ben çok korkuyordum...