bu da benim hikayem

#131

deniz gittikten sonra çöktüğüm yerde oturdum kaldım. boğazıma bir hıçkırık takıldı ama çıkamadı gün yüzüne, onun yerine parçaladı içimi. biliyordum, deniz'i affedecektim çünkü o'nsuz yapamayacağımı bilecek kadar çok tecrübem vardı ayrılık konusunda. ama korkuyordum da açıkçası, deniz'i affedersem eğer yoluna girer miydi her şey? yine sevgiliyle sarılabilir miydim ona aklıma mert gelmeden? yapabilir miydim onunla yine? yolun ayrımına gelmiştim haliyle, ne onunla ne de onsuz yapabileceğim bir noktadaydım ve kararımı veremiyordum. yapılacak en mantıklı şeyin abimle * bu arada abi diyorum ama kendisi öz abim değil, annemin abisi olur kendisi ama yaşça baya küçük aslında tekne kazıntısı derler kendisine, abim gibi beraber büyüdük 5 yaş var aramızda * konuşmak olduğunu fark ettim ve kendime gelmek için duşa girdim. üstüne bir sigara kahve ikilisinden sonra atladım arabaya izmir'e gittim konuşmak için. beni görünce ne yapacağını bilemedi, haliyle durumlardan haberi vardı ve çok üzülmüştü o da. gece sahilde bir yerlere gittik, aldık votkamızı konuşmaya başladık. kafamdaki bütün endişeleri, içimde tuttuğum bütün korkuları, aklımdaki bütün soruları sordum can abiye. hiç bölmeden dinledi beni, arada sorular sordu. konuşmam bitince önce uzun uzun ufka baktı, sonra yüzünü döndü bana ve konuşmaya başladı.

-bak utku, sen tek çocuksun benimse hiç erkek kardeşim yok. doğduğun günden itibaren seni kardeşim olarak benimsedim. korudum kolladım sevdim. biri seni üzünce senden çok benim canım yandı, sen mutluyken senden çok ben sevindim. biliyorum bir çok kişiye göre deniz'i affetmek büyük salaklık hatta bazı densizlere göre de gurursuzluk sayılacak ama sen bu kızı seviyorsun kardeşim, bütünlüyor ruhunu bunu görebiliyorum o yüzden bırak sevgin yönetsin beynini, sünger çek düşüncelerinin üstüne sevginle.

arkadaş bu adam bir kere bile mi kötü tavsiyede bulunmazdı. can abiyi dinledikten sonra biraz daha düşünmek istediğimi söyleyerek onu da evine bıraktıktan sonra eve geçtim, alkolünde etkisiyle vurdum kafayı uyudum. sabah uyandığımda gittim ilk iş yeni bir hat ve telefon aldım. hattın açılma süresini düşünmek için kullandım. hat aktif olduğunda * 2 gün falan sürmüştü sanırım emin değilim * denize mesaj attım;

ben utku, hat aldım tekrar. neredesin, konuşalım. yazdım mesajda. bir süre bekledikten sonra denizden cevap geldi.

hala izmirdeyim, x otelinde kalıyorum ne zaman görüşmek istersin? yazıyordu mesajda. kararımı vermiştim, her şeye rağmen ben deniz'i çok seviyordum ve o'nu affetmek istiyordum çünkü kalbim böyle yönlendiriyordu beynimi. deniz'e saat ve yer verdikten sonra teşekkür etmek için can abiyi aradım...