bu da benim hikayem

#129

başta baya zor oldu çeşme'deki evde kalmak benim için. her yerde deniz'in hatırası vardı amk, çıldıracak gibiydim o yüzden her gün deniz'e gittim kışın ortasında. giremedim ama izledim saatlerce. bazen içtim, bazen ağladım, bazen yazdım ama hep düşündüm bizi, denizi ve ihanetini. 3-5 gün sonra annem aradı, kaan beni arıyormuş ama ulaşamıyormuş bende söyleme nerede olduğumu dedim ve kapattım. arada annemi aramak dışında ve bakkal muhabbetim dışında kimseyle iletişimim yoktu, 3. dünya savaşı çıksa haberim olmazdı o derece. rutin bir düzen içerisinde koskoca 2 hafta geçti birisi izmir birisi çeşmede olmak üzere. bu 2 hafta içinde deniz'in ne sesini duydum, ne yüzünü gördüm. alkole çok sarmadım, verdiğim bir söz vardı gerçi bir önemi yoktu artık ama annemi üzemezdim daha fazla. sigarayı abarttım sadece, birde kahveyi. uykusuz gecelerimin en güzel arkadaşı kalem ve kağıt oldu müzikle beraber. biliyordum ki çektiğim acıyı baskılamanın bir yolu yoktu, o yüzden en iyisi onunla yüzleşmekti. acı mutlaka bir süre sonra katlanılabilir ve onunla yaşanılabilecek hale geliyordu biliyordum. bu rutin günlerden birinde yine uyandım sabah erkenden, denize gittim her zamanki yerimde oturdum sigaramı içtim kahvemi içtim yazdım çizdim ağladım isyan ettim ve eve geldim. kapının önüne geldiğimde deniz kafasını dizlerinin üstüne koymuş, ağlamaktan kan çanağı olmuş gözleri yolda beni bekliyordu.. geri dönmeyi çok istedi ayaklarım, gözlerim kal orada o görüntüyü izle özlediğin tek şey karşında dedi. beynim iki komut arasında git gel salak oldu ve devreden çıktı, ayaklarım gözlerime direnemedi çok ve olduğum yerde çakılı kaldım ve deniz'i izledim. içimde en ufak bir öfke yoktu beyler, çok garip gelir bana hala. beni aldatan bir kadın vardı karşımda ama gözlerim hala sevgi ve özlemle bakıyordu. sadece bir hayal kırıklığı vardı içimde ki yeterdi bence canımı yakmaya... ben deniz'e bakarken o da beni gördü sonunda, kalktı ayağa ve büyük bir sabırla bekledi beni hiçbir şey demeden. neden sonra bakmayı kestim o'na, yürümem gerektiğini hatırladı devreye giren beynim ve yürümeye başladım eve doğru. en ufak bir kelime etmeden açtım kapıyı girdim ve arkamdan açık bıraktım. biraz tereddüt etti deniz sonra geçti içeri ve geldi dikildi karşımda...