bu da benim hikayem

#128

sabahın ilk ışıklarıyla izmirdeydim. yaptığım ilk şey sahile inmek ve bir sigara yakmak oldu, kaçtığım deniz kalbimde huzur bulduğum deniz gözlerimde oturdum öylece saatlerce. sonra bir telefon kulubesinden kaan'ı aradım ve vardığımı söyledim. direkt eve geçtim sonra, bizimkiler baya şaşırdı ama onlara durumu anlatınca bir şey demeden sadece sustular. izmir'e geldiğimi bilen sadece annem babam ev kaan vardı bu yüzden rahattım. planım kafamı boşaltana kadar izmir'de kalmak, başka şehirlerdeki yüksek lisans imkanlarını bulmak ve ankara'dan uzaklaşmaktı olabildiğince. dediğim gibi planın büyük kısmını da yaptım. eve kapattım kendimi, anneme de naz'a haber vermemesini tembihledim. oturdum bütün gün kitap okudum, uyudum, babamla tavla oynadım, ağladım, isyan ettim yeri geldiğinde bazen içtim bazen sabahlara kadar o'nu düşündüm acısı tatlısı ne varsa hem güldüm hem ağladım. bir buçuk hafta sonra kaan aradı, başak'ın deniz'in durumundan dolayı kendisinin ağzına sıçtığını ve bu yüzde başak'a izmir'de olduğunu bildiğini söylemek zorunda kaldığını söyledi. bir şey diyemedim amk sonuçta benim yüzümden araları bozulsun istemedim ama başak'ın da deniz'e söylemesi an meselesiydi ve deniz gelirdi izmir'e. yani sanırım, bilemiyordum ki, gelirdi heralde diyerek telefonu kapattım. annemlerden çeşme'deki yazlığın anahtarlarını istedim, deniz geldiğinde beni bulmasını istemediğim için annemlere de sıkıca deniz gelirse bir şey dememelerini tembihledim. annem deniz'i severdi o yüzden ayrılma olayını söyledim ama aldatmayı karıştırmadım işin içine. annemle konuştuktan sonra kaan'a da haber vermeden bastım çeşmeye gittim...