bu da benim hikayem

#127

önce tepki göstermedi, sadece parmağımdaki boşluğa baktı ve bir tepki göstermemi ona anlatmamı bekledi ama ben susunca o da sorma ihtiyacı duydu haliyle.

-yüzüğün nerede aşkım?

cevap vermedim. açıkçası verecek bir cevapta bulamadım, bana anlatsın çok istedim o zaman gerçekten affederdim. ama anlatmadı ve ben verecek bir cevap bulamadım o yüzden kalktım cüzdanımdan çıkarttım yüzükleri, öptüm deniz'i son bir defa ve sonra çıktım evden. nereye gideceğimi, ne tak yiyeceğimi bilemeden bastım gaza gittim gidebildiğim kadar. neden sonra çektim arabayı bir kenara ve oturdum ağladım saatlerce. bu arada deniz beni deli gibi arıyordu, mesajlar atıyordu ama geri dönmedim hiç birine sadece oturdum ağladım attım telefonu ve hattı çöpe yine ağladım. sabaha karşı kalktım bir otele gittim böylece deniz beni bulamazdı. ertesi sabah okula gittim, bir süreliğine izin istedim hocama durumu kısaca anlatınca o da beni okuldaykende çok severdi anlayış gösterdi ve izin verdi. sonra atladım kaan'ın yanına gittim, durumu anlattım bir süre izmir'e gideceğimi bir sorun olursa bana evden ulaşabileceğini söyledim ve ne başak'a ne de deniz'e nereye gideceğimi söylememesini tembihledikten sonra otogar'a gittim arabamı kaan'a bırakarak. ilk otobüsle bana izmir yolları görünmüştü, bir deniz'den kaçıp başka deniz'e yol alıyordum içimdeki acılarla...