bu da benim hikayem

#124

hani derler ya, ölseydim de duymasaydım diye. işte o an o'nu düşündüm. canımın nasıl yandığını anlatamam ya size. bir anlık şaşkınlıktan sonra deniz'e çaktırmadan ve ece'yi de anlatmadan telefonu kapattım. uzun süre olduğum yerde kaldım amk, ne kıpırdayabiliyordum ne de bir şey yapabiliyordum. neden sonra açıldı ayaklarım, bulduğum en yakın yere çöktüm bir sigara yaktım. olasılıkları düşündüm ama deniz'in sesi, mert'in bizim evimizde olması yeteri kadar kafamdaki senaryoya oturdu. parmağımdaki yüzüğe bakarak oturdum orada dakikalarca, sigara içtim ve içten içe ağladım. sevdiğim kadın, hayatımın anlamı dediğim, nefes almamı sağlayan şey şimdi bir başka erkekle bizim evimizdeydi. ölmeyi hiç bu kadar istememiştim hayatımda. sonra arkadaşım geldi * bu arada kendisi üniversiteden arkadaşım, başka bölümde okudu baya da iyi çocuktu severim hala görüşürüz * beni öyle görünce deniz'e anlattım ve kızdı zanetti ama bir şey diyemedim sadece geçiştirdim onu. sonra zorla sürükledi beni içeri, keyfin yerine gelir falan diye ama aklımda sadece deniz'in ve mert'in sesi ve çok iğrenç görüntüler vardı. kafam bulandıkça alkole sarıldım, diğer arkadaşlar bu arada evlerine dağıldılar bir tek ben ve arkadaş kaldık. * bu arada adı emre. * emre'yle sohbet etmeye başladık, sonra konu döndü dolaştı benim halime geldi bende alkolün verdiği gazla anlattım. emre belli etmek istemese de o da benim gibi düşünmüştü ama bana moral vermeye çalışıyordu, belki düşündüğün gibi değildir ara sor falan bile dedi. salak değildim amk, o da farkındaydı durumun ama işte bahaneler üretiyordu. biraz daha oturduktan sonra eve gitmesi gerektiğini söyledi beni de otele bırakmak istedi ama ben biraz daha kalıp içeceğimi ve sonra otele gideceğimi söyledim. emre kalkmaya hazırlanırken ece geldi, oturdu onunla muhabbet etmeye başladık bizde. bu arada emre durumu çakozladı çünkü ece resmen yavşıyordu bana ve benim yapabileceğim olası yanlışlar için beni uyarıp kalktı ve bizde eceyle başbaşa kaldık...