kardeşim ilayda öldü beyler

15 yasindaydim. evdeki kalabaliga, feryat figana bi anlam vermedim. sen disari cik, dediler. apartmanin onunde iki dakika dikildikten sonra geri dondum, "hava cok sicaaak!". komsunun bacaklarinin arkasindan annemin dovundugunu gordum. komsu para verdi sonra "git bakkaldan sakiz al". anlamayan gozlerle baktigimi farkedince egilip "kardesin öldü" dedi.

ne demekti ki ölmek? anlamamistim. salak bunlar, dedim; bosuna kendi kendilerini dovuyorlar. cignedigim sakizin tadi ne guzeldi halbuki, ne geregi vardi ki dovunmenin?

peki kardesim olduyse nerdeydi? hic agladigini duymamistim o gun, demek ki besiginde degildi.

sonra eve gelenler, gidenler, anlamadigim konusmalar... ben hep kardesimi parka goturmusler de orda unutmuslar, hatirlayinca gidip alacaklar sandim, yillarca kimse almadi. oyleymis meger, geri donulmeyen yerler varmis hayatta