bu da benim hikayem

#108

zar zor uyuduğum gecenin sabahı da bir garipti lan. o kadar uzun zamandır alışkındım ki kaan'a yokluğu zor gelmeye başlamıştı ki bir de deniz derdi vardı başımda. kalktım, duşa girdim kahve sigara yaptıktan sonra taksi çağırdım fiziğe gittim sonra geldim tekrar duş aldım oturmaya başladım. deniz'i arayasım vardı ama korkuyordum. sonra ne olacak amk daha kaç defa kaybedebilirsin ki kızı diyerek aradım.

merhaba utku, nasılsın? dedi gülümsediğini hissettirerek.
iyiyim deniz sağol, neler yaptın merak ettim bir arayayım dedim bende gülümseyerek.
ne yapayım ev arıyorum dedi düşünceli bir ses tonuyla

şeytan dürttü beni;

aslında istersen kaan'da çıktı evden 2 odamız boş hala, bizde kalabilirsin hem odtü'ye de yakınız dedim çekingence, çünkü hayır diyeceğini biliyorum ama o hayırı duymaktanda çok korkuyorum.
olabilir aslında dedi, gülerek.

şok oldum beyler, telefon elimde kalakaldım öylece..

tamam diyebildim sadece gülümseyerek. evi taşıdık yalnız biz 2 sene önce, yeni adresi vereyim gel bak malum araba kullanamıyorum gelip alamam seni dedim sıcak bir ses tonuyla sonra adresi verdim kapattım o da yarım saate geleceğini söyledi. allahtan etraf toparlıydı, kaan çıkmadan evi temizletmişti. kahve bardağını mutfağa zütürdüm, çay için su ısıtmaya başladım * denizin en sevdiği içecek * daha sonra annemin geldiğinde buzluğa kaldırdığı böreklerden çıkardım fırına koydum ve deniz'in gelmesini bekledim. yarım saat sonra kapı çaldığında içimdeki heyecanı tarif etmeye kelimeler yetmezdi...