bu da benim hikayem

#105

hani hayatta gibseler olmaz dediğiniz şeyler olur ya bazen, deniz'i o an karşımda görmek öyle bir şeydi benim için. aslında gayet normal bir durumdu, ikimizinde yakın arkadaşlarıydı başak ve kaan ama hiç düşünmemiştim deniz'in geleceğini ve kimse de bana söylememişti zaten. şaşkınlığımı fark edince;

sana diyorum geçmiş olsun dedi gülümseyerek.

o gülümseme bendeki devreleri tekrar birleştirdi ve beynimin çalışmasına izin verdi.

teşekkür ederim diyebildim gerçi sadece.
ne oldu diye sordu o da
sakatlık, ameliyat vs. vs. diyebildim sadece, geçiştirme bir cevaptı ama ona bakmak bile yeterliydi o an.
ne zaman döneceksin sahalara? dedi hemen endişeyle.
sanırım hiçbir zaman dediğimde boğazımda bir şeyler düğümlendi. ulan ben 2 senedir denizin yokluğunda o kadar dağılmıştım ki bir daha profesyonel olarak basketbol oynayamacağımı bilmek bile üzmemişti beni. şimdi kısa bir sürede olsa denizi karşımda görünce o acı gerçek beni silkelemişti.
hiç dikkatli olamadın dedi buruk bir gülümsemeyle
olabilseydim, şimdi yanımda olurdun dedim bende benzer bir gülümsemeyle
evet dedi sonra bir sessizlikten sonra, ben gitmeliyim dedi ve arkasını döndü gitti.

ne yapacağımı bilemez halde içeri salona doğru yürüdüm, masaya oturdum. diğer şahit denizdi ki çok yakınımda oturuyordu ama aramızda km'ler vardı, mesafeler aşılırdı da aramızda yıllar vardı. ben bunları düşünürken biri bana kalem uzattı, şahit misin dedi evet dedim imzaladım ama imzayı atarken bile gözüm sadece denizi gördü...