bu da benim hikayem

#104

ağustosa doğru ankara'ya döndük hepimiz, malum düğün vardı en yakın iki arkadaşım evleniyordu. ben damadın nikah şahidi olacaktım aynı zamanda şu ecnebilerinde dediği gibi bestman'dim ama bacaktan hayır gelmediği için bütün gün evde oturup davetiye yazıp gönderiyordum. kafamın bir kısmı artık sadece deniz'in, arada baskıladığım ve küçülttüğüm bazen ise bütün beynimi ele geçirmesine izin verdiğim. zaman geçti, düğün günü geldi. ben araba kullanamadığım için bölümden diğer arkadaşlarla * bu arada kaan'la aynı sınıfta okuduk biz* benim arabayı alıp düğünün yapılacağı yere gittik. herkes geçti içeri ben seke seke kaan'ın yanına gittim son konuşmaları yaptık, heycanı biraz daha geçmiş gibiydi ama ben bile çok heyecanlıydım kaan'ı düşünemedim bile. sonra çıktım başak'ın yanına gittim onunla da konuştuk ettik iki güldük sonra odadan çıktım. tabi koltuk değneği ile yürürken önüne bakmak zordur, yere bakarsın değnekleri nere koydum diye, birinin bana geçmiş olsun demesiyle kafamı kaldırdım. daha gözlerim görmeden kulaklarım sesin sahibini tanımıştı, denizdi bu...