bu da benim hikayem

#65

zaten konuşmak için çokta beklemiyor ve başlıyor.

aşkım özür dilerim biliyorum çok soğuk davrandım sana o gün ve haksızdım da biliyorum ama sizdeki yemekten sonra ailemle konuşurken annem bana daha çok erken değil mi diye sordu. ona verdiğim cevap o an için ortalığı yatıştırmaya yetti ama o soru bütün gün boyunca kafamı kurcaladı durdu, seninle olmak istediğimden emin olduğum için söz yemeğine geldim ama kafamda hep çok erken değil mi sorusu vardı. sonra o aracın geldiğini gördüğümde ve aklıma gelen ilk şey kendimden önce sen olunca emin oldum her şeyden, özür dilerim gerçekten, affet lütfen beni dedi.

bunları söylerken hafiften ağlamak üzereydi ama canı yanıyordu ve tam olarak ağlayamıyordu. elim ayağıma dolandı beyler, anlattığı şeye mi yanayım, beni bu kadar sevmesine mi sevineyim yoksa acı çekiyor olmasına mı üzüleyim bilemedim ve o an için aklıma gelen en mantıklı şeyi yaptım ve sarıldım ona. sarılmak dediysem tabi yaluk yumuk bir şekilde oldu canı yanmasın sevdiğimin diye. bir süre sonra sakinledi, sabaha kadar belimin tutulmasını göze alıp o pozisyonda kaldım. o benim göğsümde uyudu, ben onun soluklarını dinledim. göğsüme doğru verdiği her nefes ömrüme ömür üfledi. sabaha karşı başlayan uykusundan öğlen beni öperek uyandırdı, biliyordum ki her şey yoluna girecekti, çünkü deniz iyileşiyordu ve kafasındaki şüpheleri def etmişti..