bu da benim hikayem

#62

sonra ne olduysa bir anda bir acı bilincimi yerine getirdi, kamyonun teki sağ yandan bize vurmuştu ve bunun sarsıntısıyla kafamı vurup bayılmıştım. etrafımda bir sürü hemişre ve doktor vardı, ışığı görüyor musun adın ne bugün günlerden ne gibi saçmasalak sorular soruyorlardı bana ve ben onlar bu soruları tekrarladıkça kızıyordum. konuşmaya çalıştıkça beni sakinleştirmeye çalışıyorlardı ama umrumda olan tek şey vardı o da denizin nasıl olduğuydu. sonra nasıl becerdim bilemiyorum, sanırım deli kuvveti etrafımdaki bütün hemşire ve doktorları itip sedyede doğruldum, deniz nerede diye höykürdüm resmen. iyi olduğunu, onu görmek istiyorsam önce güçlük çıkartmadan muaynemin bitmesini beklememi söylediler. onlar bir şeyler sordukça cevaplar verdim ama lanet muayene bir türlü bitmek bilmiyordu ve ben deniz nasıl diye merak etmekten çıldırmanın eşiğine gelmiştim. kalkabileceğimi söylediklerinde fırlayarak dışarı çıktım. deniz hariç herkes dışarıdaydı, ben ve deniz hariçte herkes iyiydi kimsenin burnu kanamamıştı bizim arabada. önce arkadaşlarım geldi yanıma beni sakinleştirmek için, ailem zaten iyi olduğumu öğrendiği için denizin ailesinin yanındaydı. içimden bir ses ters giden bir şeylerin olduğunu söylüyordu ama inatla o sesi bastırıyordum. deniz nasıl diye sordukça geveleme cevaplar veriyorlardı; doktorlar yanında, iyi diyerek beni sakinleştirmeye çalışmaları beni daha da çileden çıkardı. neden sonra denizin odasından çıkan doktorun yakasına yapıştığımı hatırlıyorum, adam o panikle şaşırdı kaldı bir an bende fırsattan istifade denizin odasına girdiğimde bütün o panik, merak gözyaşları olarak kendini dışa vurdu...