hayatımı mahveden ilişkimi anlatıyorum

...

Eve gitmem demek ölümle yüzleşmem,
intihara meyletmem
Ve doktorun yasakladığı her şeyi sırasıyla denemem demekti,
Başka bi yere gitmem, başka bişeyler yapmam,
Evden, yalnızlıktan ve melankoliden uzak durmam gerekiyordu
Eski evime, annemin yanına gittim önce,
ilk gün terapi gibiydi,
Her şey önüme geliyordu,
Yatağım mis çarşafım jilet gibiydi,
Gündüz esra ceyhan’ı izledik annemle,
Tüm gece ağlamaktan hasar görmüş beynimi boş şeylerle dolduruyordum,
iyi geliyordu bu,
Annem ruhsal ve bedensel olarak çöküntüde olduğumu biliyordu,
Bir kere sordu zaten “yok mu gelişme?” diye
Hayır anlamında kafamı sağa sola sallarken gözlerimin dolduğunu görmüş olacak ki sormadı bi daha
ikinci gün huzurevi gibi geldi,
esra Ceyhan baymaya başladı,
annemin o abartmaya başladığı ilgisi de.
inanılmaz sıkıldığımı, iyice daraldığımı hissetmeye başladım.
Üçüncü gün babamın “hadi lan aylak herif başlasan artık işe” bakışlarıyla
Daha fazla duramayacağımı anladım,
Annemin ağlamaları eşliğinde “biraz daha kal” diretmesini çok zor da olsa savuşturarak çıktım üçüncü gün evden..