anlatacak çok şey varken susmak

fyodor dostoyevski demiş ki bunun için; "bazen susarsın... yenilmiş sanırlar seni, ekgib ve yaramaz. unutma, susan bilir ki konuştuğu zaman kimse kaldıramaz."

içinden gelse de konuşma isteği, değiştirmeyeceğini bile bile sarılırsın sessizliğine. neresinden başlayacağını bilemezsin. zaman değişir, insanlar değişir ama sen konuştuğunda değişmez hiçbir şey. o vakit, aslında olanı da yitirirsin. anlatmak, yazmak, betimlemek, açıklamak istersin de haybeye gideceğini bile bile susarsın. etkilemek istersin de beceremezsin. zamanla daha çok kanıksarsın onu, bi parçan olur. öğrenilmiş susma teorileri geliştirirsin kafanda. konuşmayı unutursun ama görürsün de her şeyi. gözlerinin etkisinden kurtulamazlar işte. gördükçe küçümsemeye başlarsın. o kadar boş gelir ki, boşluklarını doldurmak adına uğraşmaya bile değmeyeceğini bilirsin. insanlara gerçekliklerinin yüzlerine vurulmasını istemedikleri o şeyleri söylememek için o kadar çok tutarsın ki kendini, demir bir irade ile devam etmeye başlarsın bu kez de hayatına. bildiğin o gerçeklikler hiçbir zaman fazla gelmez sana. "ne yapalım" dersin çekilirsin bi kenara gizli alaylarınla, ne yapalım.

çünkü bilirsin, anlamazlar ki