bu da benim hikayem

#27

kızın suratını gördükten sonra tanımam için gereken süre 2 saniye bile değildi. nazdı bu! ilkokul, ortaokul, lise yıllarındaki en yakın arkadaşımdı. sonra o izmirde bir üniversite kazanmış izmirde kalmış bense ankaranın yollarını tutmuştum. yıllar boyunca ailelerimiz bir gün evleneceğimizi beklerdi, hoş bende çocukken öyle zannederdim sonra eceyi tanıyınca işler değişmişti. ece naz ve ben kopmaz bir arkadaş grubuyduk, insanlar bize gıptayla bakardı. her şey benim eceye aşık olmamla dağılmıştı, naz aramızdaki gerilime dayanamayıp bizden uzaklaşmıştı ama sonra tekrar arkadaşlığımızı korumanın bir yolunu bulmuştuk. ta ki ben ankaraya gidene kadar. ankaraya gittikten sonra ilk sene her şey güzeldi, sonra naz bir erkek arkadaş edindi o beni kıskandı bende naz'ın üzülmesine dayanamayıp arkadaşlığımızı kestim. şimdi karşımda nazı görünce ne hissedeceğimi bilememiştim. ben bunları düşünürken o kalktı geldi bana sarıldı eski günlerdeki gibi, bende ona sarıldım.

ne bu hal utku, mağra addıbına dönmüşsün sakalların batıyor artık. dedi bana gülümseyerek.
eski alaycı halinden bir şey kaybetmemişsin diyebildim sadece.

bu eski günlere olan yolculuktan sonra nazla eski halimize gelmemiz çok uzun sürmedi. annemin doldurduğu üçüncü çaylardan sonra nazla resmen eskisi gibiydik. annemin bu süprizi hem o bir ayımı kurtaracak hemde başıma çok büyük dertler açacaktı o zaman bilemedim..