bu da benim hikayem

#20

o gece nasıl geçti, neler oldu hala hatırlamıyorum, açıkçası o hafta nasıl geçti hiç hatırlamıyorum. bildiğim tek şey, deniz kendisine bütün ulaşma çabalarımı hiçe sayarak beni tekrar tekrar öldürüyordu. evden çıktığım tek an, sigara veya alkol almaya gittiğim anlardı. kaan her gün ağzıma sıçıyordu, bir kız için değer mi ne hale geldin diye beni kendime getirmeye çalışıyordu ama içimden gelmiyordu amk. içim yoktu ki benim deniz olmadan, o kadar canım yanıyordu. rüyamda onu gördüğüm için uyumaya korkar olmuştum, ayık olduğum her an onu düşünmekten ayık gezemez olmuştum. bir hafta sonra kendime ilk defa aynada baktığımda saç sakala karışmış, gözlerin altı mosmor sokakta görsem yanından geçmeye üç buçuk atacağım bir tipe dönmüştüm ama umrumda değildi. bir kaç kere koç aramıştı hiç birine ben çıkmamıştım kaan olanı anlatmıştı koçta bana izin vermişti kafamı toplayana kadar. muhtemelen bütün derslerimden kalmıştım, sınavlar iyi gelse bile devamsızlık had safhadaydı. umrumda değildi hiç biri, kendi denizsiz dünyamda alkol ve sigarayla mutluydum. bir haftanın sonunda zaten denize ulaşma çabalarımı da bırakmıştım, istemiyordu beni belliydi ve yapabileceğim hiçbir şey yoktu. yine böyle karanlığın dibine vurduğum gecelerden biriydi, kaan evde değildi ve ben ağlamaktan bıkmıştım. balkona çıktım, lapa lapa kar yağıyordu ankarada, deniz yoktu yanımda, olsaydı neler olabileceğini hayal ederek bir haftadır ilk defa gülmüştüm. sonra o gülücüklerden biri boğazımda düğümlendi, acı gerçek suratıma vurdu. deniz artık olmayacaktı, onun elini tutamayacaktım, onun o gülümsemesi içimi ısıtmayacaktı, öpemeyecektim sarılamayacaktım.. içeri girdim, evde bulduğum ne kadar alkol varsa içmeye başladım uykuysa yavaş yavaş göz kapaklarıma çökmeye başlamıştı ama direniyordum. içebildiğim kadar içip şuursuz olarak sızacaktım çünkü denizi rüyamda görmek istemiyordum. istediğimi başarmıştım, içebileceğim kadar içmiştim ve bunun mutluluğuyla olduğum yerde sızmıştım.